[SF got7] acceptably-markjack

ข้อมูลเบื้องต้น

 ไรเตอร์แต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเป็นยังไงก็คอมเม้นท์กันเลย                                      จ้าาอาจจะมีคำหยาบบ้างเน้อะ>0<

เนื้อเรื่อง

SF

ณ โรงเรียนมัธยมหมีควายสยายขน

"พวกมึงงง เมื่อวานอ่ะ มีเด็กเข้ามาใหม่ อย่างหล่ออ่ะ"

"กูเห็นหน้าเค้าแล้ว ที่ย้ายมาม.5ป่ะ คือแบบ ไปเป็นดาราดีป่ะ เออว์ ไรงี้"

"แต่กูได้ยินมาว่า...เค้าอ่ะย้ายมาโรงเรียนนี้ เพราะแฟนเค้าอยู่ที่นี่เว้ย"

"คนไหนวะ"

"กูไม่รู้ กูได้ยินมาอิสัส"

"โอ้ยยยย กูล่ะอิจฉา ได้พ่อพันธุ์ดีขนาดนี้"นังชะนีพวกนี้นี่ กูขอแทรกหน่อยเหอะ

"โอ้ยยยยย จะเข้าเรียนอยู่และยังจะมาเม้าท์เรื่องผู้ชายอยู่ได้นะ แล้วก็ขอโทษนะที่พวกเธอกำลังพูดถึงกันอยู่น่ะผัวชั้น"

"อะไรของมึง อิแจ็ค"

"เออใช่ อย่างมึงเนี่ยนะ มีผัวหล่อขนาดนี้"

"แน่นอน"ตอบมันด้วยความมั่นใจ

"มโนป่ะมึง"

"หืออออ คำว่ามโนไม่มีในสมองกุหรอค่ะ"เอื๊อกกกก พักกลืนน้ำลายก่อนพูดต่อ

 "ไม่เชื่อก็คอยดูละกัน" ว่าแล้วก็บรรจงกรีดนิ้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงนักเรียนฟิตเปรี๊ยะ

ติ้ดๆๆๆ

'ฮัลโหล อื้ดดด มีไรแจ็ค'

"ฮัลโหล มาร์ค อยู่ไหนอ่ะ จะเข้าเรียนแล้วมารับหน้าตึกหน่อยสิ น้าาาาา"

'เอ่อ รอซัก5นาทีได้มั้ยอ่ะ พอดีมาร์คขี้อยู่อ่ะ อื้ดดดด'มึงเบ่งให้เสร็จแล้วค่อยรับสายกูก็ได้นะ ไอแสรด

"อ่อๆ โอเค ได้สิ จะรอนะ"

'ครับๆ เดี๋ยวมาร์คขี้เสร็จจะรีบไปหานะจุ้บ'

"จ้ะๆ จุ้บ"

ตรู้ด ตรู้ด ตรู้ด

"เดี๋ยวพวกเธอรอซัก5นาทีนะ เดี๋ยวเค้าก็มารับชั้นแล้วล่ะ โฮะๆ" หัวเราะเยาะพร้อมเอามือปิดปากอย่างมีจริต

ซุบซิบๆ

"มึงว่าที่อิแจ็คพูดมันจริงอ่อวะ" มึงคะ ถ้าจะนินทากูเบาเสียงนิดนึงก็ได้ กลัวกูไม่ได้ยินหรอ

"กูว่าอาจจะจริงว่ะ รอดูกันไปก่อนดิ"

"..."

ตึกๆๆๆ

เสียงควายที่ไหนวิ่งวะ ดังชิบ

"แจ็คสัน" โอ้ะ ควายที่ว่านี่ผัวกูเองอ่ะ

"อ้าว มาร์คคคค มาแล้วเหรอ รอตั้งนาน" กระโดดกอดผัว ก่อนจะปรายตามองนังพวกชะนีโหะๆ อ้าปากค้างเลยสิพวกมึง  แอบเห็นนางนึงก้มหน้าลงไปเช็ดเลือดกำเดาด้วยอ่ะ

"นี่ พวกเธอ นี่มาร์ค(สำเนียงเมกา) ผัว อุ้บส์แฟนชั้นเอง"หันไปมองผัว

 "มาร์ค ทักทายพวกมันหน่อยสิ"

"ครับ ที่รัก...สวัสดีทุกคน" มาร์ควิ้งค์ทักทายไปหนึ่งที

"สะ สวัสดี" มองตาไม่กระพริบ เจอมาร์คแอทแทค

"โอเค พอได้ละ มาร์ค เราไปกันเถอะ" แล้วผมก็จูงมาร์คขึ้นตึกมานั่งที่โต๊ะเรียน

"อ่ะ นั่งก่อน เหนื่อยมั้ย เมื่อกี้วิ่งมาสินะ กินน้ำป่าว เดี๋ยวเค้าไปซื้อให้"          

"ไม่เป็นไรหรอก แค่เห็นหน้าตะเองเค้าก็หายเหนื่อยแล้ว"

"บ้าๆๆ พูดไรก็ไม่รู้"

"เขินรึไง"

"เขินสิ เค้าไม่ได้หน้าหนาเหมือนตะเองนะ"

"หน้าเค้าไม่หนานะ มาดูใกล้ๆสิ" ถ้ากูยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน จะว่ากุอ่อยป่ะ

"ไหน"ยื่นหน้าเข้าไปจนรับรู้ถึงลมหายใจของอีกคน แหม่ก็กุอยากอ่อยอ่ะ โชคดีที่กุใช้เดนทิสเต้มาวันนี้

"จุ้บ" มาร์คยื่นหน้ามาจุ้บปากผมเบาๆ แต่ค้างอยู่เนิ่นนานนนนน

ฮ้าาาาา ฟินนนนนน

"อ่ะแฮ่ม" ใครวะ!

"นักเรียนสองคนน่ะ จะทำอะไร ช่วยเกรงใจสายตาคนอื่นด้วยนะ" อุ้ย อาจารย์

"คะ ครับ" ผมก้มหน้าแล้วขานรับคำอาจารย์เบาๆ

ก็คนมันเขินอ่ะ!!!

แหม่ จารย์'ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยอ่ะ ไม่งั้นก็คง...แค่คิดก็ฟินเลือดกำเดาจะไหล-.,-

เชี่ยยย ไรเหนียวๆวะ

ติ๋ง

อิเหนียวๆที่ว่า มันหยดแล้ววววว

นี่กุแค่คิดทะลึ่งนิดเดียว มึงหลอมมาเป็นหยดเลยเหรอ

“นี่ เงยหน้าได้แล้วตะเอง ไม่มีใครมองแล้ว"คนข้างสะกิดเรียกให้ผมเงยหน้า ผมกำลังจะเงยแล้วล่ะ แต่พอดีสำนึกได้ว่า ไอมากผัวรัก มันเป็นคนกลัวเลือด ชนิดที่ว่าเห็นไม่ได้แม้แต่เลือดซิบอ่ะ ทำไงดีวะ ไม่เงยหน้ามันงอนกูแน่ แต่ถ้าเงยหน้า มันอ่ะตายแน่

เอาวะ กูยอมให้มึงโกรธ ดีกว่ากูสูญเสียมึงปายยยยย

"..."

"เงยหน้าขึ้นมาดิตัวเอง"

"...เงยไม่ได้"

"ไม่เงย มาร์คจะโกรธแล้วนะ" มาร์คเป็นคนไม่ชอบพูดซ้ำๆแต่...มาร์ค กูเงยขึ้นไปไม่ได้จริงๆ เพื่อตัวมึงเอง

"เงยไม่ได้จริงๆ"

"ทำไมล่ะ! มีไรก็บอกมาร์คตรงๆดิ"มาร์คพูดแล้วเอื้อมมือมาเชยคางผมขึ้นอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย!" ไม่ทันแล้วววววว

มึงตายแน่มาร์ค มึงตายแน่

กึก เมื่อสบสายตา

"อ๊ากกกก!!! เลือด พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยน้องมาร์คด้วย คร่อก" อิมาร์คแหกปาก เล่นเอาคนทั้งห้องแตกตื่น เป็นไงล่ะมึง ตรงๆเลย

"อาจารย์ครับ! มีคนเป็นลม"

เฮ้อออออ กูบอกแล้ว